W dniu 6.11.2016 Zarząd Okręgowy PZŁ w Ostrołęce zorganizował oficjalne obchody największego święta myśliwych - Hubertusa. Z tej okazji wszystkie Koła naszego Okręgu zostały zaproszone na uroczystą Mszę Świętą do Kościoła pod wezwaniem N.M.P. Królowej Polski w Olszewie Borkach. Wśród licznie zgromadzonych myśliwych i pocztów sztandarowych nie mogło zabraknąć również naszego Koła, które w tym roku wystawiło wyjątkowo silną repreznetację. Niezbędnym okazało się wynajęcie autokaru aby wszyscy mogli sprawnie dotrzeć na miejsce. Oprócz xx myśliwych z naszego Koła oraz yy osób z ich rodzin jechał z nami Ksiądz Proboszcz Paweł Stachecki, oraz zespół młodzieżowy "Darmanista" z Brańszczyka.
Mszę Świętą poprowadził Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Janusz Stępnowski w koncelebrze kilku księży-myśliwych oraz naszego proboszcza. Taka uroczystość nie mogła obejść się bez oprawy sygnałów łowieckich, które wspaniale zagrał Zespół Sygnalistów Myśliwskich z Lidzbarka Welskiego.
Po Mszy myśliwi wraz z rodzinami zostali zaproszeni do zajazdu Hubus na dalszą część uroczystości. Na miejscu Prezes Okręgowej Rady Łowieckiej kol. Edward Kłos uroczyście przywitał wszystkich gości, po czym odbyło się ślubowanie sześciu nowowstępujących w szeregi PZŁ myśliwych. Kolejnym punktem programu było wręcznie medali za zasługi łowieckie. Warto podkreślić, że tym zaszczytnym gronie znalazło się dwóch naszych kolegów: Mirek Owsianko oraz Rafał Jankowski, którzy z rąk Przewodniczącego Zarządu Okręgowego kol. Jana Szpunara otrzymali Brązowe Medale Zasługi Łowieckiej. Następnie, za wieloletnią współpracę z myśliwymi naszego Koła i pomoc w krzewieniu kultury i wartości łowieckich, ksiądz proboszcz Paweł Stachecki otrzymał odznaczenie Zasłużony dla Okręgu Ostrołęckiego PZŁ. Podobne odznaczenie otrzymał kol. Piotr Dobosz. Po części oficjalej można było wreszcie przystąpić do wspólnego posiłku przy suto zastawionych stołach i na spokojnie porozmawiać na tematy okołołowieckie. W międzyczasie zespół Darmanista uprzyjemniał nam te chwile grając w znakomity sposób utwory bardziej i mniej znane.
Mimo, że nikt nie spieszył się za bardzo do domu, trzeba jednak było w końcu pożegnać się z kolegmi z innych kół i wrócić do domu. Liczymy, że kolejne obchody naszego największego święta będą równie udane.
Kiedy 8 listopada 2016 roku wstałem i spojrzałem za okno, ujrzałem poranek jeszcze bardziej szary i ponury niż by się można było tego normalnie po poranku o tej porze roku spodziewać.
Wrażenie potęgował nie tylko nieprzyjemny deszcz, ale i porywisty wiatr, który raz po raz tłukł w okno nagłymi podmuchami, uzbrojony w zimne krople. Jakby wierzył, że w końcu uda mu się sforsować tę szklaną barierę
i wedrzeć całą swą obrzydliwą mroźnością do wnętrza ciepłego domu. Pierwszą myślą, jaka zalęgła mi się w głowie i szybko zaczęła opanowywać najdalsze nawet zakamarki zaspanego ciała było,
aby powtórnie zakopać się jak najgłębiej w ciepłą i przytulną pościel. Nie wyściubiać nawet koniuszka nosa spod kołdry wydawało się jedyną i oczywistą odpowiedzią na niespodziewany atak jesiennej słoty.
Gdzieś wewnątrz jednak, uparcie niczym maleńki kornik drążący wielki dąb, tliło się ciągle poczucie odpowiedzialności, że jednak trzeba wstać, zjeść śniadanie, ubrać się i jechać na umówioną godzinę do lasu.
Ostatecznie, ta podsycana przez łowiecki zew iskierka świadomości rozbłysła nikłym, ale na tyle silnym płomykiem by zmusić mnie do zwleczenia początkowo jednej nogi, a następnie pozostałej części mojego niechętnego
jestestwa z otuliny miękkiej kołdry. Wtedy dotarła do mnie myśl, że wprawdzie pierwszy krok zrobiony, ale teraz trzeba zacząć stawiać kolejne i w dodatku robić to bardzo szybko, bo czas kurczył się nieubłaganie.
No tak - znów zaspałem...
-- czytaj całe opowiadanie --
Kolejny raz 15 sierpnia otwieraliśmy sezon polowań na kaczki. Ten dzień oprócz polowania ma zawsze dodatkowo szczególny wymiar towarzyski. Rozpoczynamy o siódmej rano i przejściu się po kilku nadburzańskich dołkach wracamy około południa na wspólne ognisko i biesiadę. Pierwsze kaczkowe polowanie nie jest zbyt intensywe, daje raczej możliwość sprawdzenia liczebności kaczek, odwiedzenia starych kątów i przebywania na łonie niezwykłej przyrody nadbużańskiej.
W tym roku pogoda sprzyjała i każdy mógł nacieszyć oko pięknem okolicy. Kaczek nie brakowało i nie było chyba myśliwego, który by jakieś przynajmniej nie zobaczył. Ponieważ nikt się jednak specjalnie nie nastawiał, że koniecznie musi coś upolować, pokot nie był specjalnie obfity. Tym niemniej polowanie należy uzanć za bardzo udane i spędzone w świetnej atmosferze.
Za szczególne wydażenie należy uznać przyjęcie na staż dwóch koleżanek - Wioli oraz Lidki, które towarzysząc naszemu Kołu już od dawna, w końcu zdecydowały się oficjalnie wstąpić w jego szeregi. Dodatkową ciekawostką było ponadto uczestnictwo kolegi myśliwego z Francji - Romana. Problemy językowe nie stanowiły dla niego żadnej bariery i szybko i bezproblemowo odnalzał się w naszym towarzystwie. Gorąco zachwalał piękno naszej przyrodę, a miłe przyjęcie sprawiło, że już zaczął się zastawanwiać kiedy znów mógłby nas odwiedzić.
Jak co roku największe świeto łowieckie myśliwi z naszego koła uczcili uroczystą Mszą świętą oraz wspólnym polowaniem.
W tym roku dopisała zarówno pogoda jak i goście. Ale również i uroczystości było niemało. W pierwszej kolejności Zarząd Koła wręczył tytuł Honorowego
Członka Koła "Dzik" nadleśniczemu Waldemarowi Żmijewskiemu. W poczet członków Koła została równieć przyjęta pierwsza Diana - koleżanka Milena Łapińska,
która z tej okazji złożyła uroczyste ślubowanie myśliwskie. Z okazji 90-cio lecia PZŁ Zarząd przygotował pamiątkowe emblematy, które rozdano wszystkim
myśliwym z naszego Koła oraz gościom specjalnym. Ponadto Zarząd złożył podziękowania pani Genowefie Kozłowskiej - żonie naszego poprzedniego
leśniczego, za wieloletnią opiekę nad kapliczką myśliwską oraz naszą siedzibą. Po uroczystej Mszy Świętej, jak zawsze, wszyscy goście udali się do
ogniska, gdzie mieli możliwość posilić się kiełbaską z ogniska lub gorącym bigosem.
Gdy już goście zaczęli powloi rozchodzić się do domów nastąpiło przygotowanie do polowania. Po odprawie i oficjalnym rozpoczęciu myśliwi udali się na
stanowiska. W tym roku łowczy zaplanował dwa pędzenia na bagnach, a więc w bardzo ciekawym i malowniczym terenie tuż koło siedziby. Mimo, że tym razem
zwierzyny nie było dużo, to jednak każdy strzał okazał się celnym. Królem polowania bezdyskusyjnie został kol. Paweł Szymański, któremy Święty Hubert
przydażył łanię oraz zająca. Z kolei kolega Tomasz Proć wyjął z łowiska pięknego lisa.
Kolejny raz udało się uczcić tę wspaniałą uroczystość udanym polowaniem oraz wspólnym spotkaniem w gronie braci łowieckiej.
W dniach 3-4 sierpnia 2013 r. w Radzyminie odbył się XI Mazowiecki Konkurs Sygnalistów i Muzyki Myśliwskiej. Nasze koło wsparło tę zacną imprezą drobną darowizną i miało zaszczyt i przyjemność uczestniczyć w niej wraz ze sztandarem.
W dniu 24 lutego 2013 roku z inicjatywy księdza proboszcza Pawła Stacheckiego w kościele parafialnym w Brańszczyku odbyła się uroczysta Msza Święta z okazji obchodów 150 rocznicy wybuchu Powstania Styczniowego. Uczestniczyli w niej licznie zaproszeni goście, między innymi członkowie Stowarzyszeni Piłsudczyków z Wyszkowa, którzy na tę okoliczność przywdziali stroje, jakie noszono w tamtym okresie. Po Mszy uczestnicy przemaszerowali wspólnie do krzyża stojącego pod lasem na Brańszczyku Nowym - na tzw. Zaroślach. Krzyż ten został poświęcony powstańcom styczniowym a w szczególności upamiętnia miejsce jedej z potyczek tego burzliwego czasu. Po zmówieniu modlitwy za zmarłych i zapaleniu zniczy, korowód gości udał się do położonej niedaleko Siedziby naszego Koła. Tam zaś nasi koledzy myśliwi przygotowali niespodziankę, jaką była mała inscenizacja, po której wszyscy goście zostali zaproszeni do ogniska na drobny poczęstunek w myśliwskiej oprawie.
- Stać! Ani kroku w przód, bo w łeb wypalę! Cóż to za dziwna kompanija w dziwaczne szaty przybrana?
- Kim jesteś, że pytasz?
- My powstańcy z oddziału Karola Frycze, który to z upoważnienia Rządu Narodowego
władze na owym terenie sprawuje, i z rozkazu którego, straż przy trakcie pełnimy
bacząc by żaden kozak, ni dragon nas nieprzygotowanych w Puszczy nie zaskoczył.
- Ludzie! Toż powstanie dawno się skończyło. A dziś obchodzimy 150 rocznicę.
- Jak ten czas szybko leci... To my już 150 lat z posterunku nie schodzimy
czuwając by żadna noga moskiewska granic nie przekroczyła. Zechciejcie zatem
gościnę przyjąć, żołnierskim prostym jadłem przy ogniu się posilić.
23 grudnia 2012, tradycyjnie, jak co roku odbyło się polowanie wigilijne. Niezwykłe było w nim to, co kiedyś było standardem - polowanie na zające. Tego dnia pogoda była wymarzona na zimowe łowy - piękny słoneczny dzień przy 15 stopniowym mrozie i śnieg na polach. Dzięki temu zarząd zdecydował o tym, że wreszcie, po latach swoistego "moratorium" zapolujemy na zające, jak za dawnych lat. Wysiłki mające na celu odbudowanie populacji tego gatunku na naszym terenie wreszcie zaczęły przynosić efekty i zaobserwowaliśmy jej wzrost. Mimo iż starsi myśliwi z sentymentem wspominali jak dawniej każdy wracał do domu z kilkoma zającami, dla wielu z nas była to pierwsza w życiu możliwość zapolowania na szaraki. Kolega Michał Głowacki oraz autor tego tekstu dosąpili łaskawości Św. Huberta i wzbgacili swoje rozkłady o pierwszego zająca. Jeszcze czterech myśliwych spotkało to szczęście. Zważywszy na ilość wpuszczanych przez nas wcześniej zajęcy, mamy nadzieję, że tych sześć upolowanych nie będzie stanowiło wielkiego ubytku w populacji na naszym terenie. Widok tych które uciekały w dal ośnieżonych pól, nie budził żalu straconej szansy, a raczej satysfakcję z dotychczas wykonanej pracy oraz nadzieję, że być może w przyszłości znów będziemy mogli cieszyć się stanem jak sprzed lat.
Polowanie zakończył uroczysty pokot, a zaraz potem mogliśmy przełamać się opłatkiem oraz złożyć sobie świąteczne życzenia. Całość uwieńczyła wspólna biesiada.
Jak co roku spotkaliśmy się w Siedzibie by uczić nasze najważniejsze święto - Hubertusa. Jest to świetna okazja nie tylko na spędzenie czasu w gronie myśliwych, ale przede wszystkim możliwość spotkania się z mieszkańcami okolicznych wsi, sympatykami łowiectwa, naszymi rodzinami oraz kolegami z innych kół. Jest to wspaniała możliwość nie tylko miłego spędzenia czasu ale również podkreślenia naszej obecności oraz roli w życiu lokalnej społeczności. Jak zawsze rozpoczęliśmy uroczystą Mszą Świętą z obecnością sztandaru, którą poprowadził proboszcz parafii w Brańszczyku ksiądz Paweł Stachecki. Zaraz po Mszy odbyło się uroczyste ślubowanie naszego nowego kolegi myśliwego Michała Głowackiego. Po oklaskach i złożeniu mu gratulacji przyszła pora na śniadanie w iście myśliwskim stylu. Był wyśmienity bigos, w którym, jak to u myśliwych, więcej było mięsa niż kapusty, kiełbaski z ogniska oraz inne przysmaki. Gdy już wszyscy się posilili przyszedł czas łowów. W tym roku Święty Hubert zupełnie nam nie dażył w zwierzynie, bo zamiast dzików co chwilę linię myśliwych przekraczały... łosie. Najwyraźniej stan ich się poprawia, a bagna Puszczy Białej przypadły im do gustu. Brak zwierzyny chyba nikomu nie popsuł nastroju bowiem dawno nie polowaliśmy w tak licznym i sympatycznym gronie. Oprócz myśliwych z naszego koła pojawili się również goście a wśrod nich min. nasza koleżanka Magda Misiorowska oraz koledzy redaktorzy z Mazowieckiego Magazynu Łowieckiego Stanisław Klepacki oraz Waldemar Żuwalski. Po takich polowaniach pozostaje jedynie żałować, że jesienią słońce zachodzi wcześnie, a długa droga powrotna do domu nie pozwala pozostać dłużej w lesie i nacieszyć się otaczającą nas przyrodą. Cóż, na pocieszenie pozostaje świadomość, że za tydzień znów będzie niedziela...
Jak zawsze na początku nowego roku łowieckiego całe koło wybrało się na obowiązkowe przystrzeliwanie broni na strzelnicy Stępna - Michałki w Ostrołęce. Tradycyjnie rozpoczęliśmy na osi kulowej, gdzie każdy mógł sprawdzić, czy jego broń jest gotowa do sezonu. Etyka myśliwska nakazuje aby broń była sprawna i dobrze przystrzelona. Precyzyjnie oddany strzał we właściwe miejsce powinien jak najszybciej uśmiercić zwierzynę, tak aby oszczędzić jej niepotrzebnych cierpień. Część kolegów, aby przyspieszyć całą procedurę od razu udało się na konkurencję strzelecką Trap. Tam każdy mógł potrenować składanie się oraz strzelanie do celu ruchomego. Trap jako jedna z konkurencji strzelania do rzutek jest niezwykle widowiskowa, a strzelcowi dostarcza niemałych emocji. Mieliśmy również możliwość potrenowania na kręgu czyli konkurencji Skeet. Udane strzały kwitowane były pomrukami uznania, a pudła okraszone pikantnymi dowcipami. W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się jeszcze na szybki posiłek w barze Koziołek, który serwuje bardzo sympatyczne jadło. Po dotarciu do siedziby koło leśniczówki Tuchlin koło otworzyło coroczne walne zebranie członków. Miejmy nadzieję, że w przyszłym roku będziemy mieć trochę więcej czasu na ostrzelanie się na strzelnicy i przejście wszystkich możliwych konkurencji. Moralnym obowiązkiem myśliwego jest stałe podnoszenie umiejętności strzeleckich, a ten 'bezkrwawy sposób polowania' również może dostarczyć niemałych emocji.
Łowiectwo wbrew temu co sądzi znakomita większość ludzi to nie tylko strzelanie do zwierząt. To również (a może przede wszystkim) gospodarka łowiskiem oraz ochrona przyrody. Z byciem myśliwym wiążą się obowiązki. By zapewnić zwierzynie właściwe warunki bytowania oraz ograniczyć jej szkodliwą działalność na polach myśliwi dzierżawią i pielęgnują rozliczne małe łąki i poletka wewnątrz i na obrzeżach lasu. Nasze koło dysponuje xx ha łącznej powierzchni takich poletek. Na zdjęciach poniżej można zobaczyć ile pracy trzeba włożyć w łowisko, utrzymać je we właściwym kształcie. Poletko w okolicach ambony 0B na końcu wsi Przyjmy jeszcze w zimie zostało wykarczowane z olszyny, która zajęła już 1/4 jego powierzchni. Udrożnione zostały rowy melioracyjne gdyż teren ten położony jest na bagnach i w bezpośrednim sąsiedztwie łąk dzierżawionych przez rolników. W drugim etapie prac nasze koło wyrównywało teren po karczowaniu i sadziło topinambur aby zapewnić na zimę karmę dzikom, a tym samym powstrzymać je przed niszczeniem sąsiadujących łąk.
Jak co roku, myśliwi z naszego koła uczcili święta Bożego Narodzenia wspólnym spotkaniem i polowaniem Wigilijnym. Mimo, że w tym roku Św. Hubert raczej nie darzył, gdyż na rozkładzie znalazł się jedynie jeden lis, to polowanie przebiegało w miłej atmosferze, a piękno zimowego lasu wielu z nas w zupełności wynagradzało brak zwierza. Tradycyjnie to jedno polowanie jest krótsze, ponieważ czeka na nas zawsze jeszcze świąteczny poczęstunek. Po oficjalnym zakończeniu polowania i wręczniu medali dla króla polowania (w tej roli Adaś Jechna) oraz pudlarzy (tutaj ś.p. kolega Andrzej Godleś, który nie tyle spudlił co na zakończenie oddał symboliczny strzał w niebo w celu "przedmuchania luf" dubeltówki po ojcu), przystąpiono do składania sobie życzeń świątecznych w myśliwskim duchu. Oprócz tradycyjnych życzeń wszystkiego najlepszego, życzono sobie jeszcze wielu lat w tak miłej atmosferze, pomyślnych rezultatów wsiedlenia zajęcy i oczywiście udanych łowów. Następnie wszyscy zgodnie wzięli się za wspólną biesiadę, która zakończyła się długo po zmierzchu.
Łowiectwo to nie tylko polowanie. Wielokrotnie zastanawiałem się co ciągnie nas do lasu? Co sprawia, że gotowi jesteśmy wstać o trzeciej rano lub w ogóle się nie kłaść i ruszyć jeszcze po ciemku w knieję? To nie tylko pasja łowiecka. To również, a być może przede wszystkim, odwieczna potrzeba człowieka do bycia blisko z naturą. Widok polany osnutej mgłą o poranku, piękne wschody i zachody słońca, przyroda budząca się lub kładąca do snu - to wszystko dostarcza niesamowitych przeżyć i wrażeń estetycznych. Niejednokrotnie samo przebywanie z lesie lub na łące, podglądanie tego co się tam dzieje, pochłania nas tak mocno, że zapominamy o sztucerze czy dubeltówce, i zaczynamy bezkrwawe łowy uzbrojeni w aparat fotograficzny.
Poniżej prezentujemy zdjęcie, które udało się zrobić koledze Rafałowi Jankowskiemu oraz niżej podpisanemu w trakcie wypraw łowieckich oraz fotograficznych. Zdjęcia zostały podzielone na dwie części. Zdjęcia przyrodnicze przedstawiają nasze "trofea" - chwalimy się nimi bardziej, niżbyśmy zwierzynę ową upolowali. Jednocześnie przedstawiamy jak wyglądają nasze rodzime gatunki, oraz jakie zwierzęta możemy na co dzień spotkać w polskich lasach, na łąkach i polach. Dużo z tych gatunków jest pospolita i wydaje się ogólnie znajoma, jednak stwierdzenia typu "samica jelenia to sarenka" zmuszają nas do refleksji nad stanem wiedzy przyrodniczej naszych rodaków (dla niewtajemniczonych jeleń i sarna to dwa zupełnie różne gatunki).
Druga część zdjęć, to nasze "impresje" - zdjęcia, które mają pokazywać czym jest dla nas obcowanie z przyrodą. Ile wspaniałych widoków człowiek traci, zaszywając się w domu. Dodać trzeba, że zdjęcia nigdy nie oddają wspaniałości spektaklu natury widzianego na żywo, przeżywanego wszystkimi zmysłami i otaczjącego nas w koło. Nie chcemy się chwalić ładnymi ujęciami, ponieważ wiemy, że nam do nich daleko. Ale chcemy się chwalić tą przyrodą, którą mamy na wyciągnięcie ręki. Jeśli choć jedna osoba zainspirowana naszymi zdjęciami, porzuci telewizor na korzyść wieczornego spaceru na łonie natury, uznamy to za nasz wielki sukces. Gorąco do tego zachęcamy.
P.D.
